Kotsen en kleffe friet.
We zetten koffie, smeren brood en doen warme erwtensoep in de thermosflessen, de waypoints staan in de GPS
We gaan!
We hijsen ons in de zeilpakken en reddingsvesten en lijnen ons aan.
Het is droog, bewolkt en de wind is 4-6 knp.
Alles zeevast gezet en het grootzeil gereefd.
Om half 1 varen we uit.
50 uur zeilen voor de boeg.
Comfortabel is het niet als we door het Marsdiep zee kiezen. Het lijkt wel een wasmachine.
We willen zo hoog mogelijk steken, zodat we aan de overkant langzaam via de kust af kunnen zakken.
Ons waypoint is Blyth, gaat het goed dan willen we hoger insteken naar Berwick-Upon-Tweed.
Op zee is het onrustig, de golven komen verkeerd in en dat maakt dat de boot flink rolt, maar alles gaat goed. Ad geniet en ik ook.
Langzaam verdwijnt Texel en varen we Vlieland voorbij.
Na uren zeilen moeten we eten en ik ga benedendeks om koffie en brood te pakken.
Dan gaat het mis...
Acuut wordt ik zeeziek. Nog nooit gehad, maar ik wist meteen wat het is.
Ad vraagt mij om even het roer te houden, daar knap ik iets van op, maar ik blijf kotsen.
Ik ga liggen en wens mijzelf het ergste toe, ik wil van boord!
Ik lig met laarzen, zonnebril en reddingsvest niet echt lekker, maar heb geen benul om het af en uit te doen.
Ik ben echt knock out. Dit ga ik geen 45 uur volhouden.
Het wordt rustiger, de boot rolt niet meer en het lijkt of de golven anders binnen komen.
Ik moet nodig naar het toilet, maar wil niet opstaan.
Toch moet het.
Langzaam sta ik op en ik zie land!
Ben even mijn oriëntatie kwijt en voor ik het weet stuur ik de boot naar de haven van Vlieland. in de avond maken we vast.
Het gaat iets beter en zo snel als het opkomt is het weer verdwenen als ik land onder mijn voeten voel.
Wat baal ik hier van. We zitten beiden teleurgesteld in de kuip aan de kleffe friet, die heerlijk smaakt en zeggen niet veel. We hebben beiden onze eigen gedachten.
Ben er wel van slag van. Engeland lijkt nu verder weg dan ooit, maar Ad heeft uren heerlijk kunnen zeilen.
Ik moet ineens aan een mopje denken: -Ken je die van de man die naar Engeland ging? Hij ging niet.-
Het regent hard en het zout spoelt zo mooi van de boot. Het waait behoorlijk, 6-8 en in de middag zijn de donkere wolken verdwenen en komt de zon tevoorschijn!
De radio staat aan en we horen een prachtige ode aan de Noordzee van Boudewijn de Groot, ik heb er ontzag voor.
De zee doet wat hij wil en spreekt in golven en schuimkragen en beukt op de boeg of op het achterschip.
Ik laat mij niet klein krijgen. Proud Mary heeft het naar haar zin, Ad heeft het naar zijn zin, nu ik nog...
We zetten de knop om, Engeland gaat niet meer lukken dit jaar. Te onstabiel weer en te weinig tijd.
Tijd is een van de gevaren van zeilen, dus dat risico nemen we niet.
Er willen morgen wat boten vertrekken, dus het spel van scheepjes verleggen op Vlieland kan beginnen.
Niet handig met deze harde zijwind.
De havenmeester is een ware goochelaar en binnen no time ligt alles weer vast en op de goede plek.
Vlieland is prachtig, mijn lieveling eiland.
De zon die langzaam in de zee zakt, haar oranje stralen die de witte wolken van boven beschijnen, ze lijken op fraai gedrapeerd organza.
De kleuren van de zee doen denken aan een schilderij van een oude meester, witte schuimkoppen en donkere schaduwen wisselen elkaar af.
De lucht die je inademt is zilt, dat doet mij denken aan mijn kinderjaren aan het strand van Zeeland.
De meeuwen hangen stil in de wind en de langpoten zoeken voedsel op het drooggevallen Wad.
De buurman, die de volgende morgen om half vijf weg wilde.... Die ging niet!
Het lijkt wel het motto van deze vakantie. -We gaan, we gaan niet-
Er passeert een groot front over Vlieland, het heeft zo geregend dat de stoppen van de haven er uit liggen.
Nog even doorbijten, het mooie weer komt er aan verzekerd de havenmeester.
De Waddenhavens hebben een slecht seizoen verteld hij.
Voorlopig zie we donkere wolkenformaties met enorme snelheid overgaan.
Ik wist niet dat er zoveel verschillende "regenwolkengrijstinten" bestaan.
Ik luister naar het nieuws. Het is 3 Juli en het nieuws laat weten dat er enorme hoeveelheden paddenstoelen groeien!
Wat een vreemde zomer in Nederland.
Het weekend voorspeld beter weer, daarna zakt het weer in. Wind aan de kust blijft krachtig, kracht 6-7.
De barometer zakt weer.
We hebben op zee de Engels vlag al gehesen toen we onze poging deden, en hebben hem nog niet ingehaald, vergeten.
De douane loopt voor een controle door de haven en blijft bij onze boot staan.
Ik zit te lezen in de kuip en de man spreekt mij aan.
Of de tocht vanuit Engeland geen ramp was vraagt hij.
Verbaast kijk ik hem aan.
Hoe weet hij nou dat wij op weg zijn geweest en weer omgekeerd hebben?
Hij wijst omhoog, natuurlijk! de Red Duster hangt nog vrolijk te wapperen in het spant.
Ik vertel hem van onze poging en hij heeft duidelijk medelijden.
Je kon het weten zei hij. De weerman van Ameland, een man met enige status op weergebied roept altijd,
als het regent op 21 juni, blijft het 4 weken slecht en onstabiel weer!
Laat nou net die dag onze vakantie begonnen zijn, en hij duurt 4 weken...
Zijn wijsheid begint waarheid te worden.
We gaan!
We hijsen ons in de zeilpakken en reddingsvesten en lijnen ons aan.
Het is droog, bewolkt en de wind is 4-6 knp.
Alles zeevast gezet en het grootzeil gereefd.
Om half 1 varen we uit.
50 uur zeilen voor de boeg.
Comfortabel is het niet als we door het Marsdiep zee kiezen. Het lijkt wel een wasmachine.
We willen zo hoog mogelijk steken, zodat we aan de overkant langzaam via de kust af kunnen zakken.
Ons waypoint is Blyth, gaat het goed dan willen we hoger insteken naar Berwick-Upon-Tweed.
Op zee is het onrustig, de golven komen verkeerd in en dat maakt dat de boot flink rolt, maar alles gaat goed. Ad geniet en ik ook.
Langzaam verdwijnt Texel en varen we Vlieland voorbij.
Na uren zeilen moeten we eten en ik ga benedendeks om koffie en brood te pakken.
Dan gaat het mis...
Acuut wordt ik zeeziek. Nog nooit gehad, maar ik wist meteen wat het is.
Ad vraagt mij om even het roer te houden, daar knap ik iets van op, maar ik blijf kotsen.
Ik ga liggen en wens mijzelf het ergste toe, ik wil van boord!
Ik lig met laarzen, zonnebril en reddingsvest niet echt lekker, maar heb geen benul om het af en uit te doen.
Ik ben echt knock out. Dit ga ik geen 45 uur volhouden.
Het wordt rustiger, de boot rolt niet meer en het lijkt of de golven anders binnen komen.
Ik moet nodig naar het toilet, maar wil niet opstaan.
Toch moet het.
Langzaam sta ik op en ik zie land!
Ben even mijn oriëntatie kwijt en voor ik het weet stuur ik de boot naar de haven van Vlieland. in de avond maken we vast.
Het gaat iets beter en zo snel als het opkomt is het weer verdwenen als ik land onder mijn voeten voel.
Wat baal ik hier van. We zitten beiden teleurgesteld in de kuip aan de kleffe friet, die heerlijk smaakt en zeggen niet veel. We hebben beiden onze eigen gedachten.
Ben er wel van slag van. Engeland lijkt nu verder weg dan ooit, maar Ad heeft uren heerlijk kunnen zeilen.
Ik moet ineens aan een mopje denken: -Ken je die van de man die naar Engeland ging? Hij ging niet.-
Het regent hard en het zout spoelt zo mooi van de boot. Het waait behoorlijk, 6-8 en in de middag zijn de donkere wolken verdwenen en komt de zon tevoorschijn!
De radio staat aan en we horen een prachtige ode aan de Noordzee van Boudewijn de Groot, ik heb er ontzag voor.
De zee doet wat hij wil en spreekt in golven en schuimkragen en beukt op de boeg of op het achterschip.
Ik laat mij niet klein krijgen. Proud Mary heeft het naar haar zin, Ad heeft het naar zijn zin, nu ik nog...
We zetten de knop om, Engeland gaat niet meer lukken dit jaar. Te onstabiel weer en te weinig tijd.
Tijd is een van de gevaren van zeilen, dus dat risico nemen we niet.
Er willen morgen wat boten vertrekken, dus het spel van scheepjes verleggen op Vlieland kan beginnen.
Niet handig met deze harde zijwind.
De havenmeester is een ware goochelaar en binnen no time ligt alles weer vast en op de goede plek.
Vlieland is prachtig, mijn lieveling eiland.
De zon die langzaam in de zee zakt, haar oranje stralen die de witte wolken van boven beschijnen, ze lijken op fraai gedrapeerd organza.
De kleuren van de zee doen denken aan een schilderij van een oude meester, witte schuimkoppen en donkere schaduwen wisselen elkaar af.
De lucht die je inademt is zilt, dat doet mij denken aan mijn kinderjaren aan het strand van Zeeland.
De meeuwen hangen stil in de wind en de langpoten zoeken voedsel op het drooggevallen Wad.
De buurman, die de volgende morgen om half vijf weg wilde.... Die ging niet!
Het lijkt wel het motto van deze vakantie. -We gaan, we gaan niet-
Er passeert een groot front over Vlieland, het heeft zo geregend dat de stoppen van de haven er uit liggen.
Nog even doorbijten, het mooie weer komt er aan verzekerd de havenmeester.
De Waddenhavens hebben een slecht seizoen verteld hij.
Voorlopig zie we donkere wolkenformaties met enorme snelheid overgaan.
Ik wist niet dat er zoveel verschillende "regenwolkengrijstinten" bestaan.
Ik luister naar het nieuws. Het is 3 Juli en het nieuws laat weten dat er enorme hoeveelheden paddenstoelen groeien!
Wat een vreemde zomer in Nederland.
Het weekend voorspeld beter weer, daarna zakt het weer in. Wind aan de kust blijft krachtig, kracht 6-7.
De barometer zakt weer.
We hebben op zee de Engels vlag al gehesen toen we onze poging deden, en hebben hem nog niet ingehaald, vergeten.
De douane loopt voor een controle door de haven en blijft bij onze boot staan.
Ik zit te lezen in de kuip en de man spreekt mij aan.
Of de tocht vanuit Engeland geen ramp was vraagt hij.
Verbaast kijk ik hem aan.
Hoe weet hij nou dat wij op weg zijn geweest en weer omgekeerd hebben?
Hij wijst omhoog, natuurlijk! de Red Duster hangt nog vrolijk te wapperen in het spant.
Ik vertel hem van onze poging en hij heeft duidelijk medelijden.
Je kon het weten zei hij. De weerman van Ameland, een man met enige status op weergebied roept altijd,
als het regent op 21 juni, blijft het 4 weken slecht en onstabiel weer!
Laat nou net die dag onze vakantie begonnen zijn, en hij duurt 4 weken...
Zijn wijsheid begint waarheid te worden.