Alles moet kloppen!
Een verhaaltje van jaren geleden…
(Ik ben een paar dagen alleen op Texel)
Het plan is om naar de vuurtoren te fietsen aan de andere kant van het eiland.
De mooie rode toren is in de oorlog het mikpunt van een grote aanval.
Jaren na de aanval is er rond de vuurtoren een nieuwe wand geplaatst, maar als je binnen bent op de vierde verdieping kun je de kogelgaten nog zien.
Mijn vouwfiets is nou niet Het vervoersmiddel waar ik mij comfortabel op verplaats, maar alles is meegenomen om te komen waar je wilt. Zo stapte ik vandaag bepakt met toestel en toebehoren op de fiets om naar de andere kant van het eiland te gaan.
Ik wilde graag de hele route langs de zee over de dijk fietsen. Het was wel iets om, maar ach wat geeft het.
Al snel had ik spijt. Ik moest redelijk tegen de wind in, en na een uur fietsen voelde mijn onderkantje aan als of er...weet ik wat aan de
hand was geweest.
Ik wipte wat op en neer op het zadel om een makkelijke "zit" te zoeken, maar eigenlijk hielp het niet.
Toch ben ik halverwege zeer opgetogen over wat ik aan de waterkant tegen kom.
Een paar mooie verweerde houten palen, laag in het water met daar tussen in oude netten vol met prachtig groen wier.
Het was een mooi rijtje wat in de blauwe zee een mooi plaatje in mijn hoofd laat ontstaan.
Ik wil afstappen maar denk aan de juiste omstandigheden voor deze foto.
Goed licht, mooie schaduwlijnen en een mooie lucht (wolken vind ik mooier dan helblauwe lucht).
Ik besluit om te wachten met het maken van de foto's.
De terugweg heeft de juiste omstandigheden. alles moest kloppen tenslotte!
Ik fiets door naar de toren en betaalde de 3 Euro intree en ga naar boven.
Op elke etage is er een groot bord met historie, wat ik aandachtig in mij op neem.
Hoeveel schepen er zijn vergaan voordat dit baken een wegwijs was voor alle zeelui..
Op de vierde verdieping zie ik de kogelgaten, verlicht met moderne spotjes, de dubbele wand is duidelijk zichtbaar.
Na nog wat foto's gemaakt te hebben van de mooie rode vuurtoren stap ik op mijn fiets om weer dezelfde weg terug te fietsen
langs de dijk. Mijn zitvlak heeft wat rust gekregen en ik hoop dat ze het weer aankan.
Ondertussen keek ik naar de lucht, prachtig, de voorspelde witte wolkjes zijn daar!
Het licht is perfect, de zon is op een mooi punt, zodat ik mooie schaduwlijnen kan verwachten.
En de zee is rustig en mooi van kleur.
Ik fiets met een glimlach weer langs de lange dijk, ondanks het oncomfortabele gevoel van mijn zadel.
Hier moet het toch wezen? Ik had gezien dat de palen met verschillende boeien zijn gemarkeerd.
Maar na lang fietsen kom ik het niet tegen. Ik fiets door omdat ik waarschijnlijk nog niet op de juiste plek ben.
Ineens zie ik de boeien....maar waar zijn die prachtige verweerde palen met hun netten?
Ik stap af en kijk naar de kustlijn. Deze ziet er anders uit als op de heenweg!
Wat is hier aan de hand...Al snel kom ik er achter. Ik ben een belangrijk aspect vergeten...
Toen ik naar de vuurtoren fietste nam ik alle belangrijke zaken door voor een mooie foto.
Hier speelt echter nog een aspect mee, dat ik totaal over het hoofd heb gezien, maar wel de aller belangrijkste.
Ik fiets langs getijde water!
Toen ik heen ging was het eb, nu, op de terugweg is het vloed geworden..
Mijn idee is verdwenen net zoals het over zes uur weer tevoorschijn komt.
Maar dan zijn de andere omstandigheden weer slecht.
Het plaatje zal vooralsnog enkel in mijn hoofd blijven bestaan....Jammer!
Uiteindelijk is het mij de avond
daarna gelukt!
Juli 2010
(Ik ben een paar dagen alleen op Texel)
Het plan is om naar de vuurtoren te fietsen aan de andere kant van het eiland.
De mooie rode toren is in de oorlog het mikpunt van een grote aanval.
Jaren na de aanval is er rond de vuurtoren een nieuwe wand geplaatst, maar als je binnen bent op de vierde verdieping kun je de kogelgaten nog zien.
Mijn vouwfiets is nou niet Het vervoersmiddel waar ik mij comfortabel op verplaats, maar alles is meegenomen om te komen waar je wilt. Zo stapte ik vandaag bepakt met toestel en toebehoren op de fiets om naar de andere kant van het eiland te gaan.
Ik wilde graag de hele route langs de zee over de dijk fietsen. Het was wel iets om, maar ach wat geeft het.
Al snel had ik spijt. Ik moest redelijk tegen de wind in, en na een uur fietsen voelde mijn onderkantje aan als of er...weet ik wat aan de
hand was geweest.
Ik wipte wat op en neer op het zadel om een makkelijke "zit" te zoeken, maar eigenlijk hielp het niet.
Toch ben ik halverwege zeer opgetogen over wat ik aan de waterkant tegen kom.
Een paar mooie verweerde houten palen, laag in het water met daar tussen in oude netten vol met prachtig groen wier.
Het was een mooi rijtje wat in de blauwe zee een mooi plaatje in mijn hoofd laat ontstaan.
Ik wil afstappen maar denk aan de juiste omstandigheden voor deze foto.
Goed licht, mooie schaduwlijnen en een mooie lucht (wolken vind ik mooier dan helblauwe lucht).
Ik besluit om te wachten met het maken van de foto's.
De terugweg heeft de juiste omstandigheden. alles moest kloppen tenslotte!
Ik fiets door naar de toren en betaalde de 3 Euro intree en ga naar boven.
Op elke etage is er een groot bord met historie, wat ik aandachtig in mij op neem.
Hoeveel schepen er zijn vergaan voordat dit baken een wegwijs was voor alle zeelui..
Op de vierde verdieping zie ik de kogelgaten, verlicht met moderne spotjes, de dubbele wand is duidelijk zichtbaar.
Na nog wat foto's gemaakt te hebben van de mooie rode vuurtoren stap ik op mijn fiets om weer dezelfde weg terug te fietsen
langs de dijk. Mijn zitvlak heeft wat rust gekregen en ik hoop dat ze het weer aankan.
Ondertussen keek ik naar de lucht, prachtig, de voorspelde witte wolkjes zijn daar!
Het licht is perfect, de zon is op een mooi punt, zodat ik mooie schaduwlijnen kan verwachten.
En de zee is rustig en mooi van kleur.
Ik fiets met een glimlach weer langs de lange dijk, ondanks het oncomfortabele gevoel van mijn zadel.
Hier moet het toch wezen? Ik had gezien dat de palen met verschillende boeien zijn gemarkeerd.
Maar na lang fietsen kom ik het niet tegen. Ik fiets door omdat ik waarschijnlijk nog niet op de juiste plek ben.
Ineens zie ik de boeien....maar waar zijn die prachtige verweerde palen met hun netten?
Ik stap af en kijk naar de kustlijn. Deze ziet er anders uit als op de heenweg!
Wat is hier aan de hand...Al snel kom ik er achter. Ik ben een belangrijk aspect vergeten...
Toen ik naar de vuurtoren fietste nam ik alle belangrijke zaken door voor een mooie foto.
Hier speelt echter nog een aspect mee, dat ik totaal over het hoofd heb gezien, maar wel de aller belangrijkste.
Ik fiets langs getijde water!
Toen ik heen ging was het eb, nu, op de terugweg is het vloed geworden..
Mijn idee is verdwenen net zoals het over zes uur weer tevoorschijn komt.
Maar dan zijn de andere omstandigheden weer slecht.
Het plaatje zal vooralsnog enkel in mijn hoofd blijven bestaan....Jammer!
Uiteindelijk is het mij de avond
daarna gelukt!
Juli 2010