Een droomplek.
De wekker gaat, we moeten echt op. De sluis wacht niet op ons.. Ook vandaag hebben we weer een prachtige zeildag.
De Humber is gelukkig rustig qua scheepvaart, zodat we heerlijk ongestoord nog eens achterom kunnen kijken.
Hoog aan de wind en met een rif varen over de lege zee. Wat een verschil met een mooie zondag op het Wad,
waar je steeds onder de fok moet doorkijken om te zien of er tegenliggers zijn!
De zee is beter gestemd dan een paar dagen geleden, niet glad, maar zeker geen achtbaan!
Na een aantal uren varen passeren we het windmolen park in aanbouw. Wat een joekels zijn het toch.
Er varen kleine scheepjes tussen door, waarschijnlijk werkschepen, we hebben weer even iets te kijken gehad.
We gaan als een speer en rekenen even of we niet te vroeg bij Wells Next The Sea aankomen.
We kunnen daar pas bij bijna hoog water naar binnen, liever bij hoog, dan is de stroming niet zo sterk. We hebben goed gerekend!
Het anker is dit keer in de ankerbak gebleven.
In de Pilot van Anje Valk staat dat dit een vrij onontdekt zeilgebied is en lastig aan te varen.
We gaan het beleven.
Na 10 uur varen komt er land in zicht.
We varen de aanloopton van Blakeny aan, een droogvallend waddengebiedje ten oosten van Wells. Wells ligt ruim een mijl landinwaarts, maar omdat hier tot in de jaren 90 coasters kwamen is de geul altijd op diepte gehouden en wordt tot op de dag van vandaag nog dagelijks uitgebaggerd voor de pleziervaart en de betonning is goed.
Je vaart langs een schitterende kwelder aan de ene, en brits strandvermaak aan de andere kant lezen we in de Pilot.
De sterk kronkelende geul loopt afwisselend pal langs de natuur en pal langs de "strand ballende" badgasten en de karakteristieke
“Beach huts”.
We roepen de havenmeester op om te vragen naar de diepte en of we naar binnen kunnen.
We krijgen een go, en het feest kan beginnen.
Het aanvaren van het plaatsje is spectaculair!
De zee gaat over in een kleine, kronkelige vaargeul, aan beide kanten de marshes, waar de golven het land raken en de brekers om de boot heen rollen. De stroming is gigantisch en we worden flink weggezet.
Dit hele gebied heeft de afgelopen eeuwen erg veel last gehad van kustaangroei.
Dat betekent dat stadjes die twee eeuwen geleden nog een bloeiende haven hadden, nu kilometers van zee liggen,
met hoogstens nog een droogvallend minigeultje ernaar toe.
Maar wel een super geultje om te varen.
De havenmeester komt ons tegemoet in zijn sloep en wijst ons een plek.
Er zijn drie nieuwe pontons bijgelegd en het is stikdruk met Engelsen en ander vakantie vierend volk.
Bij laag water trekt de zee zich kilometers terug, zodat je prachtig kan wandelen over de zeebodem en langs het kleine vaargeultje wat overblijft...
De rode en groene boeien liggen dan als stille getuigen langs de meanderende vaargeul te wachten op de volgende vloed.
De Humber is gelukkig rustig qua scheepvaart, zodat we heerlijk ongestoord nog eens achterom kunnen kijken.
Hoog aan de wind en met een rif varen over de lege zee. Wat een verschil met een mooie zondag op het Wad,
waar je steeds onder de fok moet doorkijken om te zien of er tegenliggers zijn!
De zee is beter gestemd dan een paar dagen geleden, niet glad, maar zeker geen achtbaan!
Na een aantal uren varen passeren we het windmolen park in aanbouw. Wat een joekels zijn het toch.
Er varen kleine scheepjes tussen door, waarschijnlijk werkschepen, we hebben weer even iets te kijken gehad.
We gaan als een speer en rekenen even of we niet te vroeg bij Wells Next The Sea aankomen.
We kunnen daar pas bij bijna hoog water naar binnen, liever bij hoog, dan is de stroming niet zo sterk. We hebben goed gerekend!
Het anker is dit keer in de ankerbak gebleven.
In de Pilot van Anje Valk staat dat dit een vrij onontdekt zeilgebied is en lastig aan te varen.
We gaan het beleven.
Na 10 uur varen komt er land in zicht.
We varen de aanloopton van Blakeny aan, een droogvallend waddengebiedje ten oosten van Wells. Wells ligt ruim een mijl landinwaarts, maar omdat hier tot in de jaren 90 coasters kwamen is de geul altijd op diepte gehouden en wordt tot op de dag van vandaag nog dagelijks uitgebaggerd voor de pleziervaart en de betonning is goed.
Je vaart langs een schitterende kwelder aan de ene, en brits strandvermaak aan de andere kant lezen we in de Pilot.
De sterk kronkelende geul loopt afwisselend pal langs de natuur en pal langs de "strand ballende" badgasten en de karakteristieke
“Beach huts”.
We roepen de havenmeester op om te vragen naar de diepte en of we naar binnen kunnen.
We krijgen een go, en het feest kan beginnen.
Het aanvaren van het plaatsje is spectaculair!
De zee gaat over in een kleine, kronkelige vaargeul, aan beide kanten de marshes, waar de golven het land raken en de brekers om de boot heen rollen. De stroming is gigantisch en we worden flink weggezet.
Dit hele gebied heeft de afgelopen eeuwen erg veel last gehad van kustaangroei.
Dat betekent dat stadjes die twee eeuwen geleden nog een bloeiende haven hadden, nu kilometers van zee liggen,
met hoogstens nog een droogvallend minigeultje ernaar toe.
Maar wel een super geultje om te varen.
De havenmeester komt ons tegemoet in zijn sloep en wijst ons een plek.
Er zijn drie nieuwe pontons bijgelegd en het is stikdruk met Engelsen en ander vakantie vierend volk.
Bij laag water trekt de zee zich kilometers terug, zodat je prachtig kan wandelen over de zeebodem en langs het kleine vaargeultje wat overblijft...
De rode en groene boeien liggen dan als stille getuigen langs de meanderende vaargeul te wachten op de volgende vloed.
We leggen vast aan onze Makkumers en zijn werkelijk verbaast over deze prachtige plek.
De havenmeester verteld ons dat hier maar weinig Nederlandse jachten komen. We gaan het promoten beloof ik hem.
Ik heb geen zin om te koken, dus besluiten we het Engelse Fast Foot maar te eten voor de laatste keer.
Prima hier, wel een uur in de rij gestaan!
We liggen in een gezellige havenkom, waar in de vroege avond de plaatselijke bewoners massaal op krabben komen vissen.
We bekijken het tafereel en ontdekken een hele strategie. Geweldig om te zien dat de vaders en moeders fanatieker zijn dan de kids!
De volgende dag bij laag water....
Waar is de zee??? "hebben wij hier gevaren"...vroegen we ons af.
Wat gaaf om het nu bij laag water te zien!
Ik was er stil van en tuurde over het bijzondere schouwspel, een zeilboot in de verte met daar ver achter het windmolenpark.
Hier ben ik even thuis, een droomplek!
schitterend.
Snel op pad om dit vast te leggen. Veel te warm gekleed, maar o zo genoten.
We hebben uren gewandeld over de zeebodem!
Daar waar wij gisteren nog met de boot over het water gleden, en het water ons om de oren vloog vanwege de grote brekers, is nu enkel zeebodem, rust en vakantievierende mensen die heerlijk op hun handdoek van de zon genieten.
Wat een feest om hier het licht op het zand te zien schijnen. We hebben een uurtje of vijf voordat het weer helemaal onder water staat.
En met de snelheid van de stroming staat alles zo weer onder.
Ergens begint een boei te loeien... het teken dat de vloed er aan komt. Wij lopen langzaam terug, vaak achterom kijkend om dit beeld en dit gevoel vast te houden.
De havenmeester verteld ons dat hier maar weinig Nederlandse jachten komen. We gaan het promoten beloof ik hem.
Ik heb geen zin om te koken, dus besluiten we het Engelse Fast Foot maar te eten voor de laatste keer.
Prima hier, wel een uur in de rij gestaan!
We liggen in een gezellige havenkom, waar in de vroege avond de plaatselijke bewoners massaal op krabben komen vissen.
We bekijken het tafereel en ontdekken een hele strategie. Geweldig om te zien dat de vaders en moeders fanatieker zijn dan de kids!
De volgende dag bij laag water....
Waar is de zee??? "hebben wij hier gevaren"...vroegen we ons af.
Wat gaaf om het nu bij laag water te zien!
Ik was er stil van en tuurde over het bijzondere schouwspel, een zeilboot in de verte met daar ver achter het windmolenpark.
Hier ben ik even thuis, een droomplek!
schitterend.
Snel op pad om dit vast te leggen. Veel te warm gekleed, maar o zo genoten.
We hebben uren gewandeld over de zeebodem!
Daar waar wij gisteren nog met de boot over het water gleden, en het water ons om de oren vloog vanwege de grote brekers, is nu enkel zeebodem, rust en vakantievierende mensen die heerlijk op hun handdoek van de zon genieten.
Wat een feest om hier het licht op het zand te zien schijnen. We hebben een uurtje of vijf voordat het weer helemaal onder water staat.
En met de snelheid van de stroming staat alles zo weer onder.
Ergens begint een boei te loeien... het teken dat de vloed er aan komt. Wij lopen langzaam terug, vaak achterom kijkend om dit beeld en dit gevoel vast te houden.
We genieten hier volop! Maar onze agenda's roepen weer...
We willen hier nog wel een paar dagen blijven, maar morgen is het prima overzeil weer dus besluiten we om terug te zeilen naar Nederland.
Ik doe de laatste boodschappen en we gaan op tijd naar bed.
Hier komen we zeker nog eens terug!
We willen hier nog wel een paar dagen blijven, maar morgen is het prima overzeil weer dus besluiten we om terug te zeilen naar Nederland.
Ik doe de laatste boodschappen en we gaan op tijd naar bed.
Hier komen we zeker nog eens terug!